Pa.So.K. F.C. Vs N.D. F.C.

Με έτρωγε τόση ώρα τι να βάλω σαν επικεφαλίδα στο ρημάδι το post μιας και θα είναι έκτακτο. Είπα να μην ασχοληθώ με τις εκλογές… Για τα Κ.Τ.Ε.Λ. ήθελα να γράψω μιας και το σκεφτόμουν πόσο καιρό αυτό αλλά θα το αφήσω για άλλη φορά. Ειδική περίπτωση λοιπόν σήμερα μιλώντας για το πολιτικό κλίμα στο Ελαδιστάν μας. Δεν πρόκειται να σχολιάσω το πολιτικό αποτέλεσμα αυτών των εκλογών αλλά το αποτέλεσμα στο μυαλό κάθε συνειδητοποιημένου έλληνα (πιστεύω) τουλάχιστον γι’ αυτά που βλέπει σε κάθε εκλογές… πριν και κατά την διάρκεια.

Κάθομαι και σκέφτομαι ότι κάθε 4 χρόνια πάντα τα ίδια. Συγκεντρώσεις ομιλίες… συνθήματα, σημαίες, κασκόλ, όλοι προετοιμάζονται για τον αγώνα. Ποιόν αγώνα ρε παιδιά. Παίζει μήπως η ΜΠΑΟΓΚΑΡΑ ΜΕ ΤΟ ΓΑΥΡΟ. Όχι εκλογές έχουμε. Κατεβαίνει ο Καραμανλής να μιλήσει στην Αριστοτέλους και κλείνουν δρόμοι γεμίζει η πλατεία πνίγεται ο κόσμος φωνάζει κραυγάζει. Τι έγινε ρε παιδιά? Τι είναι αυτός ο Καρα-man-lee-ς ? Πρόεδρος της Ν.Δ.? Κάτι σαν το Κόκκαλη δηλαδή. Και τόσος κόσμος μαζεμένος… τι έγινε σήκωσε το champions league? Που να μιλήσω για όταν βγαίνουν τα αποτελέσματα. Ούτε το Euro να ξαναπέρναμε.

Τόση κοσμοσυρροή για το τίποτα. Τόσα λεφτά πεταμένα. Τόσος θόρυβος και τόση χαρά λες και με την εκλογή του κάθε κόμματος (για να μην είμαστε συγκεκριμένοι μόνο στον χοντρούλη τον μακαρονά που έχει έναν κώλο ναααα) θα σωθεί η χώρα. Με πιάνει η καρδιά μου όταν βλέπω σε τέτοιες συγκεντρώσεις μικρά παιδάκια να κοιτάζουν την τηλεοπτική κάμερα με το αθώο βλέμμα τους και στο χέρι μια σημαία είτε είναι πράσινη είτε γαλάζια και ακόμα περισσότερο αν αυτή είναι η εθνική γαλάζια γιατί στο αίμα που έχυσαν οι πρόγονοί μας γι’ αυτή την σημαία κάποιοι την χρησιμοποιούν για να προσελκύσουν τον κόσμο και να επωφεληθούν χωρίς να έχουν προσφέρει τίποτα. Μικρά παιδάκια που το μέλλον τους κρατιέται από αυτούς που θα εκλεγούν σήμερα και αύριο και μάλλον και αυτά όταν έρθει η ώρα τους ίδιους θα ψηφίσουν… όχι γιατί αυτό θα τους προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον αλλά γιατί έτσι έχουν μάθει. Έτσι έχουν γαλουχηθεί. Με τον ίδιο τρόπο που ο κάθε πατέρας θα πάει το παιδί του να πάει να δει έναν αγώνα μιας ομάδας η θα του κάνει πλύση εγκεφάλου για μια ομάδα έτσι και κομματικά το ίδιο θα κάνει… και το παιδί το ίδιο θα μάθει να κάνει όταν μεγαλώσει.

Κάπως έτσι έχει καταντήσει το θέμα εκλογές στην Ελαδίτσα μας. Κι αναρωτιέμαι αν θα αλλάξει ποτέ. Αλλά δε μου φαίνεται και καθόλου παράξενο όταν μιλάμε για μια χώρα γερόντων που είναι πολιτικά κολλημένοι σε ξεπερασμένες ιδέες Αριστεράς και Δεξιάς, μια χώρα που τον τελευταίο αιώνα οι έλληνες τρωγόμασταν μεταξύ μας, όπου το θέμα παιδεία έχει καταντήσει αηδία πια με τα παιδιά απλά να είναι προϊόν εκμετάλλευσης για καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα, φροντιστήρια αλλά και συγγραφείς διδακτικών βιβλίων… όπου δεν υπάρχει ίχνος στοιχείου διαπαιδαγώγησης από τους καθηγητές (πόσο μάλλον από την οικογένεια) με αποτέλεσμα να γίνετε ότι γίνετε στα σημερινά σχολεία (περιπτώσεις πορνογραφίας σε σχολεία γκουχου γκουχου) και με ένα μάθημα ιστορίας όπου μόνο να ξυπνήσουν τον εθνικισμό και την υπερηφάνεια θέλουν στα παιδιά και κρύβουν όσα πράγματα έπρεπε να διδάξουν τα οποία θα έπρεπε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε, και τα οποία όμως ίσως μας ξυπνούσαν εξ' αρχής και να μας συνειδητοποιούσαν απο μικρή ηλικία. Προτιμούν να διδάσκουν για γαλλικές επαναστάσεις και μόνο στη 3^η Λυκείου θα διδάξουν τι έχει γίνει στη χώρα μας από Καποδίστρια μέχρι σήμερα, σε μιά φάση οπου κανέναν μαθητή δε θα τον νοιλαζει η ιστορία παρά μόνο να γράψει καλά στισ πανελλήνιες για να περάσει σε καμια σχολή... αν περάσει.

Τι είναι λοιπόν οι εκλογές για τον μέσο έλληνα? Ένα πανηγύρι. Άλλη μια γιορτή μαζί με όλες τις υπόλοιπες άπειρες εθνικές που έχει η χώρα μας. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η Χώρα δεν αλλάζει. Γιατί εμείς δεν αλλάζουμε...