Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα ένα παιδί βυθισμένο στην μοναξιά μου. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, ίσως κατά κάποιον τρόπο και στην κοσμάρα μου. Μόνο που η κοσμάρα μου δεν είχε πρίγκηπες και δεν ήταν ονειρικά πλασμένος. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος προβλήματα που ήθελαν λύση κι αυτά τα προβλήματα ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος με τον πραγματικό κόσμο.  Ηταν ένας κόσμος αθώος μιας και πίστευα ότι με την αθώα ρομαντική προσσέγγιση μου θα άλλαζα τον κόσμο κατ’εικόνα μου. Αλλά μάλλον στο τέλος ο κόσμος κατάφερε να αλλάξει εμένα!

Η απέραντη ηλιθιότητα των μαζών.

Προσπαθώ να μη γίνω κακός στην συγκεκριμένη ανάρτησή μου αλλά πραγματικά το νιώθω θα βγάλω μεγάλη κακία και θα αρχίσω να κράζω ότι βρω. Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση ήταν τα επίκαιρα trends, οι ανασκοπήσεις του 2010 και τα αποτελέσματα για την μόδα που επικράτησε όλη την χρονιά σε Google, Twitter και YouTube. Προσπάθησα να αναλύσω ξεχωριστά τα αποτελέσματα για την Ελλάδα και γενικά τα Διεθνή τουλάχιστον στο Google και συνεχίζω να μη καταλαβαίνω την σπουδαιότητα αυτών.

Θα επικεντρωθώ κυρίως στα ελληνικά αποτελέσματα του Google όπου φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο αναλφάβητοι διαδικτυακά είναι οι έλληνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα διεθνή αποτελέσματα πάνε πίσω.

Η ψυχρότητα της ανθρώπινης φύσης.

Κάθομαι και σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό το πόσο έχω αλλάξει σαν άνθρωπος. Πως έχει φύγει όλη αυτή η ρομαντική άποψη που είχα για τα πράγματα στην ζωή μου. Πως ο χαρακτήρας μου δεν έχει καμία πια σχέση με το αγαθό παιδάκι που είχα πάντα μέσα μου και πίστευε στους ανθρώπους. Αλήθεια ποιος πιστεύει πια στους ανθρώπους; Όχι μεμονωμένα σε κάποια προσωπικότητα αλλά γενικά σε αυτά που ορίζουμε ως χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όλα αυτά που υποτίθεται ορίζουν την ανθρωπιά.