Αναρτήσεις
Κάτι παραπάνω από ένα μήνα χαμένος από την blogόσφαιρα. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στην συνέχεια αποσυνδέθηκα πλήρως και από άλλα social media όπως το twitter (για το facebook δε τίθεται θέμα μιας και ήμουν απών από πριν). Ήθελα να επικεντρωθώ πλήρως στις υποχρεώσεις μου. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Η ανάγκη όμως έγινε συνήθεια. Μια συνήθεια που μου άρεσε. Που επεκτάθηκε πέρα από το internet και έφτασε και στην χρήση του κινητού τηλεφώνου το οποίο ξεχάστηκε, παραμελήθηκε, έμενε σιωπηλό (προφίλ στο αθόρυβο) χωρίς να του δίνω ουδεμία προσοχή.
Μπορεί να ακούγεται περίεργο ειδικά από το στόμα ενός πληροφορικάριου αλλά μέσα από αυτή την σιωπή ένιωσα μια ιδιαίτερη κάθαρση. Ένιωσα ελεύθερος. Δε με κυνηγούσε κανείς πια. Δεν ένιωθα καμία πίεση να κάνω κάτι γιατί πρέπει να το κάνω. Γιατί το λένε οι άλλοι η γιατί μου επιβάλλεται. Γιατί το επιτάσσει η παρέα η για να είμαι IN. Η προσωπική απελευθέρωση όμως παρουσίασε και αρκετά ερωτηματικά τα οποία φούντωσαν ακόμα περισσότερο με τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών εντός και εκτός διαδικτύου!
Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί φίλοι με θεωρούν χαμένο που απλά δε μπαίνω στο facebook. Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κανονίσω να βγω για καφέ μέσω του chat. Γιατί θεωρούν ότι έπαθα κάτι αν απλά δε γουστάρω να απαντήσω στο τηλέφωνο (όποιος κι αν είναι πλην της οικογένειας); Κι αν πάμε πίσω στον χρόνο, κάτι λιγότερο από έναν αιώνα πριν, πως επιβίωνε η ανθρωπότητα χωρίς όλα αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα; Χωρίς το facebook και γενικά όλα τα social media, χωρίς τηλέφωνα γενικά κι όχι κινητή τηλεφωνία. Μήπως οι οι διαπροσωπικές σχέσεις ήταν πιο ουσιαστικές γιατί ήταν πιο δύσκολο να διατηρηθούν σε αντίθεση με το σήμερα που μια νέα γνωριμία βρίσκεται ένα κλικ μακριά μας;
