Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα ένα παιδί βυθισμένο στην μοναξιά μου. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, ίσως κατά κάποιον τρόπο και στην κοσμάρα μου. Μόνο που η κοσμάρα μου δεν είχε πρίγκηπες και δεν ήταν ονειρικά πλασμένος. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος προβλήματα που ήθελαν λύση κι αυτά τα προβλήματα ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος με τον πραγματικό κόσμο.  Ηταν ένας κόσμος αθώος μιας και πίστευα ότι με την αθώα ρομαντική προσσέγγιση μου θα άλλαζα τον κόσμο κατ’εικόνα μου. Αλλά μάλλον στο τέλος ο κόσμος κατάφερε να αλλάξει εμένα!

Η απέραντη ηλιθιότητα των μαζών.

Προσπαθώ να μη γίνω κακός στην συγκεκριμένη ανάρτησή μου αλλά πραγματικά το νιώθω θα βγάλω μεγάλη κακία και θα αρχίσω να κράζω ότι βρω. Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση ήταν τα επίκαιρα trends, οι ανασκοπήσεις του 2010 και τα αποτελέσματα για την μόδα που επικράτησε όλη την χρονιά σε Google, Twitter και YouTube. Προσπάθησα να αναλύσω ξεχωριστά τα αποτελέσματα για την Ελλάδα και γενικά τα Διεθνή τουλάχιστον στο Google και συνεχίζω να μη καταλαβαίνω την σπουδαιότητα αυτών.

Θα επικεντρωθώ κυρίως στα ελληνικά αποτελέσματα του Google όπου φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο αναλφάβητοι διαδικτυακά είναι οι έλληνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα διεθνή αποτελέσματα πάνε πίσω.

Η ψυχρότητα της ανθρώπινης φύσης.

Κάθομαι και σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό το πόσο έχω αλλάξει σαν άνθρωπος. Πως έχει φύγει όλη αυτή η ρομαντική άποψη που είχα για τα πράγματα στην ζωή μου. Πως ο χαρακτήρας μου δεν έχει καμία πια σχέση με το αγαθό παιδάκι που είχα πάντα μέσα μου και πίστευε στους ανθρώπους. Αλήθεια ποιος πιστεύει πια στους ανθρώπους; Όχι μεμονωμένα σε κάποια προσωπικότητα αλλά γενικά σε αυτά που ορίζουμε ως χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όλα αυτά που υποτίθεται ορίζουν την ανθρωπιά.

Ένα δοκίμιο για την παιδεία...

Ήταν περίπου πριν ένα μήνα όταν έπεσε στα χέρια μου μια προκήρυξη διαγωνισμού υποτροφιών απο τα Mediterranean College και πήρα την απόφαση να γράψω ένα δοκίμιο τότε και να δοκιμάσω την τύχη μου, ίσως και τις ικανότητές μου. Το project απλό. Γράφεις ένα δοκίμιο σε ένα απο τα 6 θέματα που το καθένα αντιστοιχεί και σε διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών και στην συνέχεια αφου το στείλει περιμένεις την κρίση του κολεγίου στο πόσο καλό ήταν. Έπαθλο μια υποτροφία 1000 ευρώ στους καλύτερους.

Δυστυχώς κανένα απο τα θέματα δεν αντιστοιχούσε ούτε στο ελάχιστο στον τομέα πληροφορικής η γενικά τεχνολογίας και επικοινωνιών έτσι διάλεξα το θέμα που θεώρησα το πιο κοντινό στα γούστα μου.

Ο τρόπος γραφής του δεν ήταν παραδοσιακός αλλά αρκετά ιδιότροπος. Δεν ήθελα να γράψω άλλη μια έκθεση σαν αυτές που έγραφα όταν ήμουν μαθητής αλλά να τραβήξω το ενδιαφέρον του αναγνώστη μου και να τον κάνω να αποροφηθεί απο το κείμενο. Δυστυχώς δεν δόθηκε ο κατάλληλος χρόνος για την συγγραφή του και το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο κοντά σε αυτό που πραγματικά θα ήθελα να δείχνει το κείμενο. Επίσης αν το κείμενο γραφόταν για το ιστολόγιό μου ίσως να ήταν ακόμα πιο καυστικό αλλά αποφάσισα να το ανεβάσω αυτούσιο και στην συνέχεια να σχολιάσω το τι έγινε!

Τα φαινόμενα απατούν.

Πριν από λίγες μέρες είχα γράψει για την εθνική εορτή της 28^η Οκτωβρίου 1940 και των ιστορικών  γεγονότων εκείνης της εποχής, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά για τον λόγο αλλά και τον τρόπο που εορτάζεται μέχρι σήμερα. Ανάμεσα σε αυτά τα ερωτηματικά ήταν και η αναγκαιότητα των παρελάσεων από την στιγμή που έχουν ένα πλήρως μιλιταριστικό χαρακτήρα ο οποίος βιάζει πραγματικά την μοναδικότητα των μαθητών μετατρέποντάς τους σε ομοιόμορφα στρατιωτάκια.

Το παράδοξο όμως είναι ότι αυτή η κατάσταση είναι επιθυμητή από την ίδια την Ελληνική κοινωνία. Αν ρωτήσει κανείς έναν γονέα για το αν θα ήθελε να καταργηθούν οι παρελάσεις η απάντηση θα ήταν κάθετη και αρνητική. Το σκεπτικό είναι απλό. Μια τέτοια κίνηση θα στεναχωρούσε τα ίδια τα παιδιά που τόσο πολύ θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτή την εκδήλωση και να τα καμαρώσουν οι οικογένειές τους! Να νιώσουν ίσως και περήφανα για την χώρα τους και ότι με αυτό τον τρόπο τιμάνε τους προγόνους τους! Δικαιολογίες που βραχυπρόθεσμα μπορεί να έχουν κάποια βάση αλλά μακροπρόθεσμα δημιουργούν προβλήματα.

Αυτός ο τρόπος σκέψης και η ιδεολογία που τρέφεται με αυτό τον τρόπο είναι παντελώς λάθος. Σαν Έλληνες προτιμάμε την εύκολη και γρήγορη λύση. Μια λύση προσωρινή στα προβλήματά μας χωρίς να υπάρχει η παραμικρή οξυδέρκεια ως προς το τι προβλήματα μπορεί να δημιουργηθούν μελλοντικά. Κι αυτός ο τρόπος σκέψης δυστυχώς μεταφέρεται από γενιά σε γενιά!

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκέψης κάτι που φαινομενικά είναι αθώο και όμορφο σαν πράξη θα το κάνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, δε θα θελήσουμε να μπούμε στην διαδικασία να σκεφτούμε το γιατί και το πώς αλλά θα μείνουμε στο ευχάριστο αποτέλεσμα που θα έχει η πράξη μας εκείνη την στιγμή και όχι στα προβλήματα που ίσως δημιουργήσει αργότερα! Κι αν τα προβλήματα είναι πολύ καλά κρυμμένα τότε θα βρίσκουμε ακόμα περισσότερες δικαιολογίες για τις πράξεις μας.

Σε έναν περίεργο παραλληλισμό, η ομαδοποίηση λόγο μιας ευχάριστης φαινομενικά πράξης, παρόμοιας με αυτή της παρέλασης σε μια εθνική εορτή, εμφανίστηκε στην πιο διάσημη social networking ιστοσελίδα, το facebook!  Ξαφνικά όλοι έγιναν cartoon χωρίς λόγο και αιτία. Μέχρι που βρέθηκα απέναντι σε αυτό που έδινε εξήγηση σε όλα, ή περίπου όλα. Πιο συγκεκριμένα όλα ξεκίνησαν από ένα ομαδικό μήνυμα το οποίο έλεγε:

28η Οκτωβρίου! Τι γιορτάζουμε ακριβώς;

28^η Οκτωβρίου 1940. Μια ημερομηνία που πρέπει όλοι να θυμόμαστε και να γιορτάζουμε. Έτσι τουλάχιστον μας έμαθαν στο σχολείο. Ποτέ όμως δε μας έμαθαν τον πραγματικό λόγο. Πάντα αυτό που μας έμενε ήταν ένα ΌΧΙ που είπαμε κάποτε σε κάποιους Ιταλούς κατακτητές! Μαθήματα εθνικής υπερηφάνειας και πατριωτισμού, χωρίς να εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω στα γεγονότα και τις καταστάσεις εκείνης της εποχής. Από ένα τέτοιο απλό θέμα όμως αυτόματα ξεπηδάνε αναρίθμητα ερωτηματικά; ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ;

Life is too short...

Ζω μια περίοδο ανασύνταξης. Επανεκκίνησης θα έλεγα ολικής της ζωής μου! Περισυλλογής και εκκαθάρισης! Να κρατήσω τα καλά και να αποβάλω τα κακά! Από συνήθειες μέχρι και ανθρώπους! Και είναι μια περίοδος δύσκολή!

Κοσμοαγύριστος έγινε Mobile

Το είπα και το έκανα. Έγινα mobile. Αν έχετε κινητό Nokia το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μπείτε στο κατάστημα της Nokia (Οvi Store) και να με ψάξετε. Αν είστε τεμπέληδες το link απευθείας στην εφαρμογή είναι το εξής

Αν είστε λοιπόν τόσο μα τόσο μαζόχες που θα θέλετε να με διαβάζετε όπου κι αν είστε… είμαι ένα κλικ μακριά. Κατεβάστε με εντελώς δωρεάν…

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Έρχεται και ριζική αλλαγή στο βασικό μου website που το παραμέλησα κι αυτό.

Τι είπατε;
iPhone App ;
Apple;

Sorry και μόνο στο άκουσμα της εταιρίας βγάζω σπυριά δε θα ασχοληθώ. Εκτός κι αν μου δώσετε τα λεφτά να αγοράσω το SDK της Apple και να αναπτύξω και για σας τους λεφτάδες εφαρμογή να με διαβάζετε…

Κάθε επιστροφή και δύσκολη!

Έχει δέκα μέρες περίπου από την στιγμή που άρχισα να ξανά ασχολούμαι με το blog μου. Εν αρχή άρχισε ο εμπλουτισμός του! Το σύστημα σχολιασμού του blogspot είναι απλά άθλιο και απαράδεκτα λίγο για τις απαιτήσεις μου! Έτσι αμέσως έκανα το βήμα να φέρω το DISQUS στο blog μου και να τα έχω όλα σε ένα μα κυρίως να μπορεί ο καθένας μας επώνυμα να πει την άποψη του χωρίς να χρειαστεί να δημιουργήσει λογαριασμό στο γούγλη απλά χρησιμοποιώντας το facebook του!

Η επιστροφή

Κάτι λιγότερο από 3 χρόνια απουσίας… και οι εφιάλτες ξαναγυρνούν. Θα αρχίσω να (σας) ξαναγράφω… ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ