Κομμένα φτερά...

Γεννιόμαστε σε έναν κόσμο άγνωστο. Δεχόμαστε τις επιρροές των γονιών μας. Η υπερ-προστατευτικότητα τους μας κάνει πλήρως ευάλωτους σε έναν βάναυσο κόσμο, και σε μια ακόμα πιο άδικη χώρα. Σε έναν κόσμο που στα αθώα μας μάτια, φαίνεται αθώος αλλά γεμάτος κινδύνους.
Μεγαλώνουμε, αποκτάμε αξίες, χτίζουμε τα πιστεύω μας, παλεύουμε για να κάνουμε τους γονείς μας περήφανους με τις επιδόσεις μας στο σχολείο, ίσως και το αντίθετο. Φτιάχνουμε την προσωπικότητά μας. Μια προσωπικότητα κατ’ εικόνα και ομοίωση των εμπειριών μας!

Και κάποια στιγμή ίσως κάνουμε το επόμενο βήμα. Ανάλογα με το περιβάλλον μας και τους γονείς μας μπορεί να φύγουμε και να ψάξουμε μια δουλίτσα να τα βγάλουμε πέρα, μπορεί να μη χρειαστεί καν αυτό όσο έχουμε την βοήθεια των δικών μας και να σπουδάσουμε, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας, να ανοίξουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε.

Η αέναη αναζήτηση της σταθερότητας

Πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η φύση. Αυτή η ισορροπία που υπάρχει γύρω μας και ο τρόπος που λειτουργεί γενικά το Σύμπαν. Ότι κι αν γίνεται πάντα υπάρχει μια ισορροπία. Μπορεί να αλλάζουν ένα σωρό πράγματα στον κόσμο μας αλλά πάντα θα υπάρχουν άλλα τόσα που δε βλέπουμε. Κι εμείς ψάχνουμε ασταμάτητα την δικιά μας προσωπική ισορροπία σε ανισόρροπα πράγματα και καταστάσεις, που είναι φτιαγμένα με αυτό τον τρόπο για να ισοσταθμίζουν καταστάσεις κάπου αλλού. Οι Μαθηματικοί παράμετροι της ζωής είναι άγνωστοι αλλά το άθροισμα των δυνάμεων είναι πάντα 0.

Facebook: Η κατάντια του social networking

Είμαι αρκετά ανοιχτός σε καινούριες ιδέες και ερεθίσματα, εμπειρίες και οτιδήποτε ενδιαφέρον βρίσκω να δοκιμάσω (εκτός φυσικά από ακραία πράγματα, μη παρεξηγηθούμε κιόλας). Κάπως έτσι πριν αρκετά χρόνια έκανα τα πρώτα βήματα σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Στην αρχή για την πλάκα μου και στην συνέχεια για νέες γνωριμίες. Να μοιραστώ τις απόψεις μου και να δεχτώ ότι έχουν να μου προσφέρουν αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Σε όλες μα όλες όμως αυτές τις γνωριμίες υπήρχε κάτι κοινό. Ποτέ δεν τις εγκλώβιζα στο ίδιο το μέσο από το οποίο προήλθαν, tο internet.

Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα ένα παιδί βυθισμένο στην μοναξιά μου. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, ίσως κατά κάποιον τρόπο και στην κοσμάρα μου. Μόνο που η κοσμάρα μου δεν είχε πρίγκηπες και δεν ήταν ονειρικά πλασμένος. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος προβλήματα που ήθελαν λύση κι αυτά τα προβλήματα ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος με τον πραγματικό κόσμο.  Ηταν ένας κόσμος αθώος μιας και πίστευα ότι με την αθώα ρομαντική προσσέγγιση μου θα άλλαζα τον κόσμο κατ’εικόνα μου. Αλλά μάλλον στο τέλος ο κόσμος κατάφερε να αλλάξει εμένα!

Η απέραντη ηλιθιότητα των μαζών.

Προσπαθώ να μη γίνω κακός στην συγκεκριμένη ανάρτησή μου αλλά πραγματικά το νιώθω θα βγάλω μεγάλη κακία και θα αρχίσω να κράζω ότι βρω. Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση ήταν τα επίκαιρα trends, οι ανασκοπήσεις του 2010 και τα αποτελέσματα για την μόδα που επικράτησε όλη την χρονιά σε Google, Twitter και YouTube. Προσπάθησα να αναλύσω ξεχωριστά τα αποτελέσματα για την Ελλάδα και γενικά τα Διεθνή τουλάχιστον στο Google και συνεχίζω να μη καταλαβαίνω την σπουδαιότητα αυτών.

Θα επικεντρωθώ κυρίως στα ελληνικά αποτελέσματα του Google όπου φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο αναλφάβητοι διαδικτυακά είναι οι έλληνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα διεθνή αποτελέσματα πάνε πίσω.

Η ψυχρότητα της ανθρώπινης φύσης.

Κάθομαι και σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό το πόσο έχω αλλάξει σαν άνθρωπος. Πως έχει φύγει όλη αυτή η ρομαντική άποψη που είχα για τα πράγματα στην ζωή μου. Πως ο χαρακτήρας μου δεν έχει καμία πια σχέση με το αγαθό παιδάκι που είχα πάντα μέσα μου και πίστευε στους ανθρώπους. Αλήθεια ποιος πιστεύει πια στους ανθρώπους; Όχι μεμονωμένα σε κάποια προσωπικότητα αλλά γενικά σε αυτά που ορίζουμε ως χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όλα αυτά που υποτίθεται ορίζουν την ανθρωπιά.

Ένα δοκίμιο για την παιδεία...

Ήταν περίπου πριν ένα μήνα όταν έπεσε στα χέρια μου μια προκήρυξη διαγωνισμού υποτροφιών απο τα Mediterranean College και πήρα την απόφαση να γράψω ένα δοκίμιο τότε και να δοκιμάσω την τύχη μου, ίσως και τις ικανότητές μου. Το project απλό. Γράφεις ένα δοκίμιο σε ένα απο τα 6 θέματα που το καθένα αντιστοιχεί και σε διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών και στην συνέχεια αφου το στείλει περιμένεις την κρίση του κολεγίου στο πόσο καλό ήταν. Έπαθλο μια υποτροφία 1000 ευρώ στους καλύτερους.

Δυστυχώς κανένα απο τα θέματα δεν αντιστοιχούσε ούτε στο ελάχιστο στον τομέα πληροφορικής η γενικά τεχνολογίας και επικοινωνιών έτσι διάλεξα το θέμα που θεώρησα το πιο κοντινό στα γούστα μου.

Ο τρόπος γραφής του δεν ήταν παραδοσιακός αλλά αρκετά ιδιότροπος. Δεν ήθελα να γράψω άλλη μια έκθεση σαν αυτές που έγραφα όταν ήμουν μαθητής αλλά να τραβήξω το ενδιαφέρον του αναγνώστη μου και να τον κάνω να αποροφηθεί απο το κείμενο. Δυστυχώς δεν δόθηκε ο κατάλληλος χρόνος για την συγγραφή του και το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο κοντά σε αυτό που πραγματικά θα ήθελα να δείχνει το κείμενο. Επίσης αν το κείμενο γραφόταν για το ιστολόγιό μου ίσως να ήταν ακόμα πιο καυστικό αλλά αποφάσισα να το ανεβάσω αυτούσιο και στην συνέχεια να σχολιάσω το τι έγινε!